در ادامه ی بخش قبلی خواندیم که؛ وحدت و اتفاق در قرآن کریم، یک نعمتِ بی بدیل از جانب الله سبحانه و تعالی، توصیف شده است که این نعمت، متضمن دو نعمت دیگر، یعنی، برادری در دنیا و نجاتِ اخروی میشود.
با نبودِ وحدت میان امت، فتنه هائی به میان می آید که باعث ایجاد و بروزِ فتنه های دیگر میشود.
﴿حاکم﴾، حدیثِ بی نهایت مفید و زیبائی را روایت میکند که در آن رسول اکرم صلی الله علیه وسلم، از برخاستنِ فتنه ای که باعث جنگ میان مردم میشود، امتش را هُشدار میدهد.
در حدیث مبارکه میخوانیم که:
«فتنه‌ای بر می‌خیزد که مردم براساس انگیزه‌های جاهلیت با هم میجنگند، کشته شدگان این جنگ ها در دوزخ اند» ﴿حاکم﴾
در این حدیث مبارکه، رسول مقبول صلی الله علیه وسلم بر چهار مورد اشاره میکنند:
- ۱- بمیان آمدن فتنه.
- ۲- جنگ بر اساس انگیزه های جاهلیت.
- ۳- کشته شدن انسانهای درگیر در این جنگ.
- ۴- جهنمی بودنِ کشته شدگان.
تا زمانیکه وحدت و اتحاد میان مسلمانان برقرار است بروز فتنه ها، بعید است، چون وحدت، باعث ازدیاد نیکی ها و حسنات در جامعه میشود، و با نبود وحدت، بغض، کینه، و حسد، جای حسنات را پر میکند، و شرّ، سبب بروزِ فتنه ها میشود.
ترویج گناهان کبیره، حرام خوری، و مادیات پرستی نیز، یکی از دلایل دیگر بروز فتنه در جامعه است که در این مورد، در مضمون ﴿ دین چیست، و علت سستی، تنبلی و دین گریزی افراد در جامعه﴾ مفصلاً بحث کرده ایم که در اینجا لازم نمیبینم این مقال را به درازا کشانم.
موضوع دومِ حدیث فوق؛ جنگ بر اساس ﴿انگیزه های جاهلیت﴾ است.
در زمان جاهلیت ، آتشِ اکثریت جنگ ها میان اعراب، بر اساس ﴿عصیبت﴾ و یا تعصبات قبیلوی و پان عربیسم میان اقشار، در می گرفت، چنانچه، حدیث ﴿عصبیه﴾ موضوع را روشنتر شرح میدهد که ان شأ الله، در مبحث بعدی در مورد صحبت خواهیم کرد.
جنگ و جدال و فتنه ها، در مناطقی بروز میکند که در آنجا، اهالی آن دیار، باعث ایجاد فتنه ی بزرگ شده اند؛ نوامیس و تقدسات اسلام را زیر پا کرده اند، ظلم، بی عدالتی، و کشتار ناحق را بر ملت روا داشته اند، و در فسقِ مبین قرار دارند.
موضوع سوم و چهارمِ حدیث فوق، که خیلی مهم است، در مورد عاقبت کشته شدگانِ درگیر در این فتنه است.
کسانیکه، در دفاع از این فتنه میجنگند، و در پشتبانی از باطل می میرند، در حقیقت؛ آتش جهنم را بر خود حلال، و ورود به جنت را بر خودشان حرام کرده اند. یعنی، بدون شک که این مرگ شان، در دفاع از باطل، آنها را روانه ی جهنم میکند.
بروز فتنه های شرق میانه، و در اینجا، برادر کشی، بی اتفاقی، و دامن زدنِ انگیزه های جاهلیت در افغانستان، دروازه های فتنه ی اشاره شده در حدیث فوق را بروی مسلمانان باز کرده است.
این را باید بدانیم که یک فتنه، ولو خیلی ناچیز هم باشد، اگر در اسرع وقت، جلوش گرفته نشود، و اهل آن دیار به خالق شان رجوع نکنند، و به انگیزه های جهل و نادانی شان پافشاری کننده، باعث ایجاد فتنه های دیگر، میان اهالی آن دیار میشود.
رده بندی یک فتنه در شرق میانه با گسترش آن به شرق و غرب و همخوانی، اسبابِ فتنه در دیار مختلفِ مسلمانان، باعث مسلط شدن طاغوتِ ظالم تری بر اهالی آن دیار میشود.
در هفته ی گذشته، با پرتاب ۶۰ راکت کروز تاماها ک از کشتی های جنگی در دریای مدیترانه، نیروی دریایی امریکا، یکی از فرودگاه های سوریه در مرکز این کشور را هدف قرار داد.
بعضی ها از از حرکت امریکا، اظهار خورسندی کردند، در حالیکه، امریکا هدف دیگری بجز از نمایش قدرت در منطقه و ایجاد هول و ترس به مخالفینش در کرملین و کره ی شمالی نداشت.
بعد از چند روز محدود، امریکا بزرگترین بمب غیر اتمی اش را در خاک افغانستان مودر آزمایش قرار داد.
اگر برای سرکوب و محو گروه داعش اراده ای وجود داشت، قبل از اینکه این گروه در خاک افغانستان، پا به عرصه ی وجود بگذارد، اقدامات جدی صورت میگرفت، و با کلاشینکوف هم ممکن بود داعش را در نطفه نابود کرد.
قطعاً امریکا با این اقدامش در ننگرهار ، یکی از بزرگترین بمبِ دستِ ساختِ خودش را به آزمایش گرفت، و در سوریه نیز، هدف امریکا قدرت نمائی اش به مخالفین دور و نزدیکش در منطقه بود.
اگر حکومت افغانستان به همین گونه سکوت را اختیار کند و از هر برنامه ی نظامی واشنگتن استقبال نماید، و افغانها، بر اساس انگیزه های جاهلیت، با تعصبات ذات البینی، به وحدت و اتفاق و کتاب و سنت رو نیاورند، دیری نخواهد گذشت که امریکا بمب های اتمی اش را نیز در خاک بی دفاع، رنجدیده و بیکس، آزمایش کند.
نیروهای نظامی امریکا، بزرگترین بمب را که درحدود ۱۰ هزار کیلوگرام وزن دارد، در افغانستان استعمال کرد. بمب مذکور، قوی ترین اسلحه ی غیر‌هسته‌ای دست داشته ی قوای نظامی امریکا بوده و از آن به نام ﴿مادر همه بمب ها﴾ نیز یاد شده است.
این نخستین بار است که قوای هوایی ایالات متحده این بمب را در جنگ استعمال می کند، و به جز از افغانستان بی پدر و بی مادر، زمینی را در کره ی زمین نیافتند که مادر بمب های غیر اتمی اش را در آنجا آزمایش کند.
اگر افغانها، با خروج عساکر شوروی، باهم اتحاد و اتفاق میکردند، و پیِ تعصبات ملی، نژادی و قبیلوی را نمیگرفتند، عفوا، اعطأ و بخشش را از سیره ی زیبای حضرت رسول کریم صلی الله علیه وسلم و صلح مکه می آموختند، و بر نوامیس جهاد و گلگون کفنان، ارج میگذاشتند، و دل بر دنیا و مقام و کرسی نمی بستند، این فتنه های وحشتناک، و این حکام ظالم و کلاهبردار، بر این خاک مستولی نمیشد.
در اصل، افغانستان را سه انگیزه ی جاهلیت تباه کرد، و باعث بروز فتنه های جدید در این سرزمین شد، و تا زمانی این سه انگیزه ی زمان جاهلیت از میان اقوام و اقشار این سرزمین برداشته نشود، لذت آرامش و صلح را ساکنین این مملکت، تا ابد نخواهند چشید:
- ۱- تـمایــز
- ۲- تـمایــل
- ۳- مـقامـع
از حذیفه رضی الله عنه روایت است که پیامبراکرم صلی الله علیه وسلم فرمودند:
﴿امتم هلاک و نا بود نخواهد شد تا آنکه در آنها (تمایز و تمایل و مقامع) آشکار نگردد﴾
حذیفه رصی الله عنه پرسید: ای رسول خدا تمایز چیست؟ فرمودند:
﴿تمایز عصبیتی است که مردم آنرا در اسلام پدید می‌آورند﴾ گفتم: تمایل چیست؟
فرمودند:
﴿یک قبیله بر قبیله دیگری هجوم آورده بر آن غالب می‌گردد و همه حرمت و ارزشهایش را مباح و حلال میداند﴾
پرسیدم مقامع چیست؟ فرمودند:
﴿اهالی شهرها در مقابل یکدیگر بیرون می‌آیند و در جنگ میان همدیگر دست و گریبان می‌شوند﴾ ﴿رواه حاکم﴾
عزیزان و سروران من!
به دو حدیث فوق کمی درنگ و تدبر کنید، و نگاه کنید که چگونه بی اتفاقی، نژاد پرستی، تمایز عصبیتی، و منم گفتن ها، باعث ایجاد فتنه ها شده، ظالمی را از فاصله ی بعیدِ دوازه هزار کیلومتری ﴿فاصله میان واشنگتن و کابل﴾، بر اهالی یک قوم مسلط میسازد.
آیا زمان آن نرسیده که باهم محبت کنیم، و با آغوش پر از محبت، یکدیگر را بر وحدت، اتحاد و اتفاق بخوانیم!؟
افسوس بر آنانی که در پشتیبانی از این فتنه ها جان های شان را از دست میدهند!
و افسوس و صد افسوس بر آنهائی که خود شان را افغان و افغان دوست می نامند، ولی بر ضدِ وطن شان، قد علم میکنند؛ گروهی آدم میکشند، دیگری آدم می ربایند، و گروه دیگری هم، بر کرسی جاه و جلال تکیه زده اند و خودشان را افغان و مسلمان میخوانند!
افسوس و صد افسوس که اینجا وطـنم نیست
آنجـا کـه وطـن بود، دگـر جـان و تنـم نیست
افسوس و صد افسوس که اینجا نفسی نیست
آنجـا که نـفس بود، دگـر هـم نفـسی نیـست
ادامه در صفحه بعد
جزاک الله برادر محترم. سوالی داشتم:
این نوشته استاد عارفی گرانقدر ما نیست؟ چون من تمام مضامین ایشان را میخوانم و این مضمون استاد محترم ما است. اما؛ندانستم چرا از ایشان نام گرفته نشده است؟
السلام علیکم و رحمت الله
بلی دقیقا ، نوشته از استاد عارفی است ، این بار فراموش شده که نام نویسنده را تغییر بدهیم و به شکل خود کار المفلحون نوشته شده
جزاک الله خیرا که متوجه ساختید محترم امیری