وقتی پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم در غار حرا به پیامبری مبعوث شد، هراسان و لرزان به خانه برگشت و قصه فرود آمدن جبرئیل علیه السلام را به همسرش خديجه رضی الله عنها حکایت کرد، خدیجه رضی الله عنها ایشان را با خود نزد ورقه بن نوفل (که عموزاده خديجه بود) برد. ورقه مردي بود که در زمان جاهليت مسيحي شده بود، و کتاب عبراني مي نوشت و انجيل را به زبان عبراني مي نوشت. وي پيرمرد سالخورده اي بود ونابينا شده بود.
خديجه رضی الله عنها به او گفت: اي پسرعمو! به سخنان برادرزاده ات گوش بده. ورقه به پیامبر صلی الله علیه وسلم گفت: اي برادرزاده! چي مي بيني؟ آن گاه پیامبر صلی الله علیه وسلم آن چه را که ديده بود برايش بازگو نمود.
ورقه به او گفت: اين همان شريعتي است که الله بر موسي نازل کرد. اي کاش آن موقع جوان مي بودم. اي کاش زنده مي بودم آن موقعي که قومت تو را بيرون مي کنند. پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود:
«أو مُخرجيَّ هم؟»: «آيا آنان مرا بيرون خواهند کرد؟» ورقه گفت: بله، هـيچ مردي چنين دعوت و رسالتي را بر دوش نگرفته، مگر اينکه مورد اذيت و آزار قرار گرفته است. اگر هنگام ابلاغ رسالتت زنده باشم تو را کمک و ياري خواهم کرد.
چون رسول کریم صلی الله علیه وسلم از همان آغاز رسالت از تدبیر و دور اندیشی عالی برخوردار بود، لذا در مواسم حج با سران قبایل خصوصا قبایل مدینه دیدار و گفتگو نمود تا مأوای آمنی برای مسلمانان که زیر فشار مشرکین قرار داشتند آماده سازد. وقتی فشارها بر مسلمانان شدت گرفت پیامبر صلی الله علیه وسلم برای برخی از یاران خود اجازه مهاجرت به حبشه را صادر فرمود زیرا با تدبیر عالی که داشت قبلا معلومات حاصل نموده بود که در آنجا پادشاهی هست که بر کسی ظلم نمی کند.
سپس وقتی آزار و اذیت مشرکان بر مسلمانان بیش از پیش شدت گرفت آن جناب برای رهایی مسلمانان از ستم مشرکان، اجازه هجرت به مدینه را که قبلا تعدادی از آنها با پیامبر اکرم بیعت کرده بودند صادر فرمود و مسلمانان گروه گروه هجرت به مدینه را آغاز کردند….
