عذاب های دنیوی

يكي از سنت ها و قوانين الهی، سنت عذاب دنيوی است.

هر چند كه از نظر قرآن و آموزه های وحيانی آن، دنيا سرای مجازات و عذاب های الهی نيست بلكه سرای امتحان و ابتلأ و جايگاه رشد و بالندگی و شدن های انسانی است، ولی اين گونه نيست كه هيچ گونه مكافات و مجازاتی در اين دنيا برای عامل جنايات و گناهان نباشد، بلكه آثارو پيامدهای طبيعی آن به شكل بازتاب در همين دنيا گريبانگير عامل و يا عاملان آن می شود و حتی در برخی موارد به علل و اهدافی ، عذاب های دنيوی، به عنوان عذاب استعجالی گريبانگير بشر می شود.

بسياری از مردم در طول زندگی با مورد و يا مواردی از بازتاب های گناه و جرم خود مواجه شده اند كه از مصاديق عذاب های استعجالی است.

به اين معنا كه شخص، گناه و جرمی را مرتكب می شود، به گونه ای كه كسی جز الله سبحانه و تعالی از آن آگاه نيست ولی در يك مدت زمانی، خود گرفتار مجازاتی میشود كه عامل اصلی همان گناه و جرم خود وی بوده است.

بنابراين انسان، گرفتار بخشی از مجازات و مكافات در دنيا خواهد شد، هر چند كه به سبب فقدان ظرفيت دنيا، مجازات و عذاب های اصلی و دايمی به رستاخيز و سرای ديگر واگذار شده است.

عذاب های دنیوی دو گونه هستند:

۱- عذاب های جسمی و طبیعی.

۲- عذاب های روحی و معنوی.

در مورد عذاب های جسمی و طبیعی و فرق میان ابتلأ و عذاب الهی در این دنیا، چندین مضمون تحریر و نشر نموده ایم، اما در مورد نوع دوم که همان عذاب های روحی، فکری، و معنوی است، لازم میبینم مبحث خیلی مهمی را خدمت شما عزیزان پیشکش کنم.

دیروز، به جوان خوش قیافه ای نگاه میکردم که سگرت در دست داشت و هی دود میکرد، آنطرف دیگر، جوانان دیگری را غرق در لهو و لعب در گوشی های تیلفون شان یافتم و چون بطرف راست پیچیدم، چشمم به مرد میانه سالی خورد که بسوی دختران جوان که از مکاتب شان رخصت شده بودند، سرتاپا نگاه میکرد، او مرد متأهل و مجربی معلوم میشد.

باخود گفتم، شاید اینها، با این همه اعمال، دود کردن سگرت، ضیاعِ وقت با گوشی های تیلفون و مشغولیت به اموری که اصلاً بدرد آخرت شان نمیخورد، خیلی لذت می برند، و یا هم اینکه حسبِ عادت بدان خو کرده اند.

اما حقیقتِ این لذتِ نام نهاد این است که:

اینها، همه دارند از عذاب های دنیوی، رنج میبرند و خودشان ازاین امر واقف نیستند. عذاب هائی که برآنها مستولی شده است و در زدودن آن سعی نمیکنند.

چی زمانی یک مسلمان به چنین عذابی گرفتار میشوند؟

۱- زمانی که دنیا با همه زرق و برقش در جلو چشمان انسان ظاهر آرائی کند، و حب دنیا باعث از بین رفتن رغبت به برداشتن و تهیه ی توشه و کشت آخرت شود،

۲- آنگه که مسلمان رغبت به عبادات، کسب علم، وقت گذاشتن به معنویات نداشته باشد، و دلش برای اسلام تنگ نشود.

۳- زمانیکه وقت تلف شود، و عمر عزیز به بیهودگی و پوچی سپری شود، و تا آخرین لحظات عمر، زمانیکه ملک الموت جان های شیرین را با تلخی از بدن خارج میکند، مسلمان نداند که برای چی خلق شده، و علت زیستنش در این دنیا چیست؟

بلی عزیزان و سروران من!

انسان با ضیاع وقت، و پشتِ پا زدن به زمانه، عذاب های الهی را در این دنیا بر خودشانِ فراهم میسازند، ولی هرگز به این حقیقت پی نمیبرد، عذاب میشود، ولی فکر میکند، لذت میبرد.

یکی از این عذابها، دوری از اسلام و زندگی در جهل و نادانی است.

جهل و نادانی عذابی است که انسان مسلمان آن را بر خودش، در این دنیا روا کرده، از این عذاب، زجر ها میکشد.

جوانان امروزی، با مشاهده ی برنامه های موسیقی، طنز، لطیفه و دیگر برنامه های ضایع کننده ی وقت، ساعت ها، تا ناوقت شب، بیدار می نشینند،

اما، خوش ندارند، یک حدیث زیبای پیامبر مهربان شان، محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم را بیاموزند، و بدیگران آن را بیاموزانند.

خواندن و مطالعه ی مضامین اسلامی و انسان سازی را که برای تهیه کردنش، یک دعوتگر، ساعت ها بیدار مینشیند، اصلاً خوش ندارند، و گله و شکوه و شکایت دارند که مضامین خیلی طولانی است.

یکی از عذاب های دیگر دنیوی، محروم شدن از ادای عبادات در وقت و زمان معینش است، و یا اینکه نمازی از بنده فوت شود، و نتواند آن را ادأ کند، و بد ترین عذاب در این دنیا همانا ترک عبادت است که توفیقش از بنده حذف میشود، و از ادای آن محروم میگردد.

شخصی نزد حسن بصری آمد و گفت:‌

ای ابوسعید! چرا نمی توانم نماز شب ( نماز تهجد ) بخوانم؟

حسن بصری گفت:‌

برادر زاده، از خداوند آمرزش بخواه و توبه کن؛ چون این ناتوانی نشانه ی بدی است و کسی از فضیلت قیام اللیل محروم می شود که مرتکب گناه شده باشد.

وقتی که گناه سبب محرومیت از انجام نافله گردد، پس گناهی که سبب محرومیت از انجام فرایض می باشد، چگونه خواهد بود؟

مسلمان وقتی به ادای نماز صبح، توفیق نمی یابد، به ادای نماز به جماعت موفق نمی شود، به آموزش علم شرعی توفیق نمی یابد تا فقیه شود و دینش را شناخته و به مردم تعلیم دهد، موفق به نیکی به پدر و مادرش نمی شود، مؤفق در اعمار مسجد و دادن صدقات و خیرات نمیشود، اینها همه از جمله عذاب هائی اند که در زندگی خود بنابر تقصیراتی که داشته و گناهانی را که مرتکب شده است، بر او مستولی شده است.

عذاب های الهی تنها به تلفات مالی، جانی، اجتماعی و امنیتی برای گنهگار محصور نیست؛ لذا باید همیشه به یاد داشته باشیم که محرومیت از انجام طاعات و عبادات، یکی از گونه های عذاب های الهی است.

اما مشکل به قناعت برخی مسلمانان نهفته است که باور دارند عذاب الهی فقط در ضرر مالی و جانی و میوه جات می باشد.

در حالی که عدم توفیق انجام اعمال صالحه از سخت ترین عذاب هاست.

عالمان جیدِ دین، ما را به سه چیز توصیه میکنند:

۱- کسی که رابطه خویش را با الله متعال اصلاح کرد، الله سبحانه و تعالی رابطه ی او را در بین مردم نیکو می سازد.

۲- کسی که امور پنهانی اش را نیکو ساخت، الله سبحانه و تعالی امور علنی او را اصلاح می کند.

۳- کسی که به امور آخرتش اهتمام ورزد، الله سبحانه و تعالی امور دنیوی او را سروسامان می دهد.

وحشتناکترین ترین انواع زیان و خسارتِ فرد این است که در بهشتی به فراخی آسمان ها و زمین، برایش جائی یافت نشود.

برای مسلمانی که در برنامه ی روزانه اش برای نماز های پنجگانه، اذکار و اوراد، تلاوت بخشی از قرآن، ادای وتر و تهجد، سخن نیکو و عمل صالحِ پنهانی که جز الله متعال کسی نداند، نباشد، پس در زندگی او چه لذتی باقی می ماند؟

برادر و خواهر مسلمان!

زندگی ات را غنیمت بشمار؛ چون زندگی توشه ای است که اگر از دستت رفت، دوباره بر نمی گردد، و این را بدان که اگر نمازی از تو فوت کرد، ویا اینکه، اگر توفیق ادای نماز در وقتش از تو گرفته شد، و یا رغبتت به دین، معنویات و عالم بالا کم شد، بدان که عذاب دنیوی بر تو نازل شده است، و بایستی خودت را محاکمه کنی و پای محاسبه ی خودت بنشینی و از خودت بپرسی:

چی عمل منفور، پلید و بدی در من است که من از این همه نعمات محروم شده ام، و این همه عذاب های معنوی و روحی بر من نازل شده است؟

در این دنیا با خودت محاسبه کن، ورنه طاقت محاسبه ی محشر را هیچ کسی نخواهد داشت.

منبع : صفحه فیسبوک آیا میدانستید