- ﴿سلسله ی مضامین امراض ساری در جامعه﴾:
- ﴿مرض اول﴾
- ﴿دروغ، دروغگو و دروغ پردازی از دیدگاهٔ اسلام﴾:
﴿بخش هفتم و آخر﴾:
شایع ترین گناه دربین افراد دروغ گفتن است، و بدبختانه مسلمانان از گناه کبیره بودن آن غافل اند، رسول الله صلی الله علیه وسلم میفرماید:
﴿الکذب من الکبائر﴾، ﴿دروغ از گناهان کبیره است.﴾،
و نیز فرمودند:
﴿إِنَّ الْکَذِبَ یَهْدِی إِلَى الْفُجُورِ﴾
﴿دروغ انسان را به سوی گناه راهنمائی می کند﴾
﴿إِنَّ الْفُجُورَ یَهْدِی إِلَى النَّار.﴾
گناه انسان را به جهنم هدایت می کند.
موارد چند در مورد دروغ را بطور خلص خواندیم، حال در مورد توریه و دروغ مشروع و شرایط مشروعیت آن بحث میکنیم.
۱- اصلاح در ميان مردم :
اگر در ميان مسلمانان اختلافى رخ دهد و با دروغ گفتن ممكن است آتش فتنه و فساد خاموش گردد در اين صورت دروغگوئي گناه نيست بلكه بر عكس ثواب نيز دارد.
عَنْ أُمِّ كُلْثُومٍ بنت عقبة بن أبي معيط (رضي الله عنها)قَالَتْ: سَمِعَتْ رسول الله(ص) يَقُولُ: لَيْسَ الْكَذَّابُ الَّذِي يُصْلِحُ بَيْنَ النَّاسِ فَيَنْمِي خَيْرًا أَوْ يَقُولُ خَيْرًا. (متفق عليه).
از أم كلثوم (رضى الله عنها)روايت است كه مي‌فرمايد: من از رسول الله (ص) شنيدم که فرمود:
﴿كسي كه در ميان مردم صلح و آشتى بر قرار ميكند، دروغگو نيست پس خبر خيرى را مي‌رساند يا خبر خيرى ميگويد.﴾
۲- دروغ با همسر:
همسر، شريك حيات شوهر است لذا بايد نسبت به يكديگر عشق و علاقه، مهر و محبت، صدق و صفا داشته باشند و هرگز اعمالی را مرتكب نشوند كه موجب دلسردی، بدبينى و بى تفاوتى آنان نسبت به يكديگر گردد و چون اكثر زنان خواسته هاى زيادى دارند و چه بسا بر آوردن آن از دست شوهر امكان پذير نيست و نيز ممكن است پاسخ منفي اثرات و نتايج بد داشته باشد،
در چنين حالات استثنائى اگر شوهر وعده‌هائی بدهد تا موجب دلسردى و پاشيدگى خانوادگى آنان نگردد جايز است.
عن أسماء بنت يزيد رضي الله عنها قالت : قال رسول الله صلى الله عليه و سلم : ( لا يصلح الكذب إلا في ثلاث : يحدث الرجل امرأته ليرضيها ، و الكذب في الحرب ، و الكذب ليصلح بين الناس ) ﴿رواه أحمد والترمذی﴾
از اسماء روايت است كه رسول الله صلى الله عليه و سلم فرموند:
فقط در سه حالت دروغ جايز است:
﴿شخصي كه با همسرش دروغ ميگويد تا او را راضى كند، شخصي كه در جنگ دروغ ميگويد، شخصى كه در ميان دو كس دروغ ميگويد تا در ميان آنها صلح و آشتی برقرار نمايد﴾
﴿۳- دروغ در ميدان جنگ﴾:
در ميدان نبرد و جهاد اگر با دروغ گفتن و توريه امكان شكست دشمن و پيشرفت مسلمانان ممكن باشد، در چنين حالات ناگوار و سر نوشت ساز دروغ جايز است؛ زيرا طبق فرمايش پيامبر گرامی صلی الله عایه و سلم که فرمودند، (الحرب خدعة) جنگ يكنوع نيرنگ است.
﴿۴- دروغ هنگام خطر و زيان﴾:
اگر جان و مال و ناموس خود انسان يا شخص ديگرى در خطر دشمن ستمگر قرار گيرد و براى حفظ آن ناگريز گردد كه دروغ بگويد، در چنين حالت نازك و حساس دروغ گفتن اشكالى ندارد ولي بهتر است كه در تمام موارد فوق از توريه استفاده نمايد.
﴿توريه﴾:
﴿براى اينكه دروغ ذاتاً زشت است، در مواردی كه ضرورت ايجاب ميكند كه مسلمان دروغ بگويد در صورت امكان بايد از توريه و كنايه استفاده نمايد و از دروغ صريح بپرهيزد﴾.
توريه عبارت است از اينكه انسان سخنى بگويد كه شنونده به گمان خود از آن مطلبي بفهمد، در صورتى كه گوينده چيز ديگرى را قصد و اراده نموده است.
مثلاً شخصی در حال فرار از نزد کسی ميگذرد و پس از مدتي مأموران ظالم و ستمگر را ميبيند كه برای كشتن يا مصادرهٔ اموال يا حمله به ناموس و… او را دنبال كرده اند، از او ميپرسند فلان شخص را ندیدی؟ در جواب ميگويد: خير!
ستمگران خيال می‌كنند هرگز او را نديده است در صورتي كه او قصد و اراده می‌كند فی الحال كه تو آمده ای او را نمي‌بينم.
﴿عن علي بن ابى طالب (رض) عن النبي(صلی الله علیه وسلم)قال : أَنَّ فِي الْمَعَارِيض مَا يُغْنِي الرَّجُل العَاقِل عَنْ الْكَذِب﴾.
از حضرت علی رضی الله تعالی عنه روايت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
﴿همانا كنايه و توريه، شخص عاقل را از دروغ بي‌نياز مي‌سازد﴾.
در تاريخ اسلام نيز توريه ثابت است كه شمه ئی از آن را نقل میکنیم:
در سفر تاريخي و سرنوشت‌ساز هجرت كه حضرت رسول گرامی صلی الله علیه وسلم همراه دوست صميمی يار غار و برادر ايمانی خويش حضرت ابوبكر صديق رضی الله تعالی عنه، عازم مدينه منوره شدند، دشمنان توحيد و رسالت از همه سو براي دريافت جايزه بزرگ مادي (براي هر نفر صد شتر و غيره) و احراز مدال ارزشمند جرئت و شهامت و جوانمردي و…الخ آنان را شب و روز دنبال مي‌كردند، و در اين وقت بسيار حساس و خطرناك كوچكترين غفلت موجب زيانهاى جبران ناپذير مي‌گشت و چون حضرت ابوبكر در زمان جاهليت تاجر بسيار بزرگي بود و هميشه بطرف شام رفت و آمد داشت،
لذا اكثر مردم مسير راه مكه مكرمه – مدينه منوره او را ميشناختند ولى حضرت پيامبر گرامي را نمي‌شناختند و هرگاه كسي با آنان برخورد ميكرد و در بارهٔ رسول الله (ص) جويا مي‌شد،
ابوبكر رضی الله عنه می فرمود:
«هذا رجل يهديني السبيل فيسحب السامع أنه يعني الطريق المحسوس وإنما يعني الصديق طريق الخير والهداية».
﴿اين مردي است كه مرا به راه درست و صحيح راهنمائى ميكند، شنونده گمان ميكرد كه هدفش راه معروف و محسوس است، ولى حضرت ابوبكر صديق اراده و قصدش راه خير و سعادت و هدايت بود﴾.
این بود آخرین بخش مرض خیلی خطرناک و ساری در جامعه، ان شأ الله در هفته ی آینده به شرح مرض دوم در جامعه میپردازیم.
در خاتمه از بارگاهٔ رب ذوالجلال استدعا میکنیم تا این مرض ساری و مدهش را از افراد و جامعه دور ساخته، صداقت، راستی و محبت حقیقی را درقلب های ما جا دهد.
الهم ربنا آمین یا رب العلمین!
عزیزان گرانقدر:
لطفاً این مضامین خیلی مهم و حیاتی را با تمام خانواده، اقارب، دوستان، و همکاران تان شریک سازید، و در رشد فکری، عقیدتی، ایمانی و وجدانی همنوع تان اقلاً یک امر خیری را، مایه ی حصولِ صدقات جاریه ی تان سازید.
جزاکم الله وخیراً!
